Soms zijn er van die verhalen die gewoon gedeeld ‘moeten’ moeten worden. Zo ook nu, oud-lid Marije Konink verhuisde jaren geleden naar Schotland en schopte het daar tot het Nationaal Korfbalteam van Schotland, hoe bijzonder. Hieronder een verslag van haar korfbalbelevenissen.
International Marije Konink
Het staat er toch echt: Scotland National Squad: Marije Konink.
Met 45 heren en 30 dames speelden we eerder dit jaar partijtjes zodat de hoofdtrainer 14 heren en 14 dames kon selecteren voor het Schotse nationale korfbalteam. 1 nationaal team en 1 ontwikkelingsteam, met als doel de top te bereiken in 2028. Ik werd een van die 14 dames.
Tri-Nations Toernooi
Elk jaar spelen we tegen Ierland en Wales tijdens het Tri-Nations Toernooi. Vorig jaar was het 1 dag in Edinburgh, dit jaar 2 dagen in
Cardiff, Wales. England doet nooit mee, omdat zij zich in de A groep (de top) bevinden, samen met o.a. Nederland en België. De teamindeling ontvingen we 1,5 week van tevoren, waarbij ik dus voor het Nationale team uit mocht komen. Hoe tof is dat?!
De opzet: zaterdag oefenwedstrijden tegen het 2e van Ierland en Wales, zondag de officiële International Korfball Federation (IKF) wedstrijden. De IKF wil korfbal in het Verenigd Koninkrijk beter op de kaart zetten en dus is besloten de wedstrijden op zondag officieel te laten meetellen voor de wereldranglijst en de volgende kwalificaties. Dat betekende een live-stream op YouTube, live commentaar en natuurlijk het Schotse volkslied.
Onze selectie heeft pas in april voor het eerst samen getraind. De Tri-Nations was daarom de ideale gelegenheid om aan elkaar te wennen. Korfbal hier is anders. Geen vaste rolverdeling, wat betekent dat je voor en tijdens de wedstrijd bepaalt waar kansen liggen.
Om het ‘echie’
Zaterdag was het ontzettend warm in de zaal, 27 graden binnen, en ik vond het pittig. Vooral vanwege de zenuwen. Ik begon op de bank, maar werd gewisseld om meer tempo in het spel te brengen. Na 45 seconden op het veld (ik overdrijf niet), liep ik tegen de paal aan. Typisch Marije 🙂 Het bloed stroomde uit mijn elleboog. Verbandje erom en het veld maar weer op. De zenuwen werden minder en ik had er plezier in. Dat hadden we allemaal. We wonnen van Ierland en verloren van Wales.
Zondag moesten we “voor het echie”, eerst tegen Ierland. Het Schotse volkslied geleerd en uit volle borst meegezongen. We gaven veel strafworpen weg. Het was na een kwart al 7-3 was voor Ierland, waarvan 5 strafworpen. IKF wedstrijden zijn 4×10 minuten, met een korte rust na 10 minuten een langere rust na 2 kwarten. De coach bleef positief, maakte wissels waar nodig, en we gingen beter spelen. Ik kreeg veel kansen, maar scoren lukte nog niet. Na flink wat schoten te hebben gemist, gooide ik er dan toch een in. Dat was echt een overdonderend gevoel: scoren voor Schotland. De laatste 10 minuten waren we op ons best, maar helaas won Ierland.
Daarna volgde Wales. We wisten dat het moeilijk zou worden; het team speelt al 10 jaar samen. Ze waren goed. Heel gefocust, strak op de ballijn en hadden ontzettend goede rebounders. Bij ons liep het moeizaam. We creëerden te weinig kansen en de schotklok was genadeloos. Wales kreeg steeds meer vertrouwen en hun scoringspercentage was ongekend hoog. 27-10 was de uitslag, een terechte winnaar, maar het liet een bittere nasmaak achter.
De trainer zei: vergeet vandaag. We hebben geoefend, we weten nu hoe het voelt om op het hoogste niveau te korfballen. Kijk de wedstrijden terug (en spoel niet alleen door naar je eigen doelpunten)… Leer ook van Nederlandse en Belgische wedstrijden. Train fysiek, maar ook mentaal. Leer trucjes waardoor je je hoofd niet laat hangen en onnodig strafworpen weggeeft als je 6 doelpunten achterstaat.
What’s next?
Elke maand (juli tot en met november) een trainingsweekend in Edinburgh + een aantal toernooien. Het eerste weekend van november gaan “we” naar Frankrijk, waar de Europese kwalificaties plaatsvinden. Mag ik mee? Dat weet ik nog niet. Het zou natuurlijk de kers op de taart zijn, maar deze ervaring was al geweldig!
